NEXTGen - Innovator Mindset [HealthNEXT2025]

“โลกไม่รอใคร... โดยเฉพาะคนที่ยังไม่พร้อมจะเปลี่ยน”
คำกล่าวนี้อาจฟังดูแรงไปนิด แต่ถ้าคุณได้ฟังการบรรยายของ ดร.รนกร ไวุฒิ รองคณบดีจากสถาบันนวัตกรรมบูรณาการ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในงาน HealthNEXT 2025 คุณจะเข้าใจว่า "ความเปลี่ยนแปลง" นั้นไม่ใช่แค่สิ่งที่เกิดขึ้น… แต่มันคือ "คลื่น" ที่คุณต้อง “โต้” ให้ไวที่สุดเท่าที่จะไวได้

โลกที่เปลี่ยนเร็วเกินจะตั้งหลัก

ในอดีต การเปลี่ยนผลิตภัณฑ์ใช้เวลา 10 ปี แต่วันนี้ 2 วันก็อาจจะเจ๊งได้ ถ้าไม่รู้จักปรับตัว สกิลที่สำคัญที่สุดในโลกยุคนี้คือ “Speed to Adapt” – การรู้ทัน, ตัดสินใจไว, ปรับตัวเก่ง และเคลื่อนไหวเร็ว

แต่การปรับตัวไม่ใช่เรื่องของทักษะอย่างเดียว
มันคือ “วิธีคิด” (Mindset) ต่างหาก ที่เป็น “ทรัพยากรที่หายาก” ที่สุดในโลกยุคนี้

ความท้าทายของนวัตกรรม: ไม่ใช่เทคโนโลยี แต่คือ “วิธีคิด”

ดร.รนกร ตั้งคำถามสำคัญไว้ว่า…
“ของดี ๆ ในแล็บมีอยู่เต็มไปหมด แล้วทำไมยังเปลี่ยนโลกไม่ได้?”

คำตอบคือ… “ติดคอขวด”
คอขวดที่ว่านี้ ไม่ใช่เทคโนโลยี
แต่คือ Mindset ของคนทำ

โลกยุคใหม่มีปัญหาหลายชั้น (Complexity) การแก้ 1 ปัญหาด้วย 1 วิธี อาจไปสร้างปัญหาอีก 3 อย่างโดยไม่ตั้งใจ สิ่งที่ต้องการไม่ใช่ “ความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน” อย่างเดียว แต่คือ “การบูรณาการ” ความรู้หลายด้านเข้าด้วยกัน

4 Mindset Shift ที่จะพาคุณเป็น Next Gen Innovator

ดร.รนกรสรุปวิธีเปลี่ยน “นักเรียน/นักวิจัยธรรมดา” ให้กลายเป็น นักนวัตกรรมรุ่นใหม่ ได้อย่างน่าสนใจ ผ่าน 4 การเปลี่ยนความคิด ดังนี้:

1. จาก “รักในทางออก” → เป็น “รักในปัญหา”

คนส่วนใหญ่หลงรัก Solution ของตัวเอง ทั้งที่อาจไม่มีใครอยากใช้มัน

💡 “ถ้าคุณรัก Product มากไป… คุณจะไม่กล้าทิ้งมัน แม้มันไม่ตอบโจทย์ใครเลย”
นวัตกรรมที่แท้จริงเริ่มจาก “ปัญหาที่ใช่” ไม่ใช่ Solution ที่เท่

2. จาก “ผู้เชี่ยวชาญ” → เป็น “นักบูรณาการ”

นวัตกรรมไม่ได้เกิดจากคนเก่งเดี่ยว ๆ แต่เกิดจากทีมที่เข้าใจภาพใหญ่

🧩 ต้องเป็น “T-shaped People” — ลึกในบางเรื่อง กว้างในหลายด้าน และเชื่อมโยงความรู้ข้ามศาสตร์ได้
ตัวอย่างเช่น หมอที่เข้าใจโค้ดดิ้ง วิศวกรที่เข้าใจจิตวิทยา หรือนักวิจัยที่ฟังเสียงตลาดเป็น

3. จาก “วางแผนให้เป๊ะ” → เป็น “สร้าง-วัด-เรียนรู้”

ในโลกจริง ไม่มีเวลาให้คุณนั่งแผนเป๊ะ ๆ 6 เดือนแล้วเพิ่งเริ่มทำ

ใช้หลัก “Build – Measure – Learn” สร้าง MVP ออกมาก่อน แล้วเรียนรู้จาก Feedback
จำไว้ว่า MVP ที่ "ง่อย ๆ" แต่ได้ลองจริง ดีกว่าแผนที่อยู่แต่ในกระดาษ

4. จาก “ทำนายอนาคต” → เป็น “พร้อมรับทุกอนาคต”

ไม่มีใครทำนายอนาคตได้ แต่ทุกคน สร้างความพร้อมที่จะปรับตัวได้

🔍 ทักษะสำคัญไม่ใช่ Crystal Ball แต่คือ
– การสแกนสัญญาณ (Signal Scanning)
– การวางแผนฉากทัศน์ (Scenario Planning)
– การสร้างความยืดหยุ่นในตัวเอง (Resilience)

จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ: ตัวอย่างจากจุฬาฯ

คำถามคือ… แล้วจะฝึก Mindset เหล่านี้ได้จริงหรือ?
คำตอบจาก L.S.I.I. (สถาบันนวัตกรรมบูรณาการ จุฬาฯ) คือ “สร้างสภาพแวดล้อมที่บ่มเพาะ” มากกว่าสอนแบบท่องจำ

3 เสาหลักของหลักสูตรคือ:

1. Integrated Core – สอนทั้งเทคโนโลยี & ธุรกิจแบบบูรณาการ

2. Project-Based Journey – ให้ลงมือทำจริง เพื่อลดอคติและเรียนรู้จากสนามจริง

3. Ecosystem – มีระบบนิเวศ (Mentor, Partner, Market) รองรับไอเดียให้เกิดขึ้นจริง

ในปีท้าย ๆ ของหลักสูตร เด็ก ๆ ไม่เน้นสอบ แต่ทำโปรเจกต์จริงที่ใช้สอบได้หลายวิชาในเวลาเดียวกัน (Synergy Projects)
มีโปรแกรมอย่าง A-School ที่ใช้ “State Gate Model” แบ่งความก้าวหน้าของโปรเจกต์ออกเป็น 7 ระดับ เพื่อให้คำปรึกษาที่เหมาะสมกับแต่ละจุด

ถ้าคุณอยากเป็น Innovator… เริ่มต้นแบบนี้:

สัปดาห์แรก: ตกหลุมรักปัญหาที่ยังไม่มีใครแก้ (Unmet Need) สักเรื่อง
ภายในเดือนนี้: หาเพื่อนร่วมทีมแบบ T-shape สักคน
ภายใน 3-4 เดือน: ลองสร้าง MVP ง่าย ๆ ขึ้นมาทดสอบตลาด

อย่ารอให้โปรเจกต์สมบูรณ์แบบ เพราะสิ่งที่สำคัญกว่าทฤษฎีคือ เสียงจากลูกค้า

สรุปส่งท้าย:

“อนาคตของการดูแลสุขภาพจะถูกสร้างโดยผู้บูรณาการ (Integrator)”

และอาจไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด...
แต่เป็นคนที่ พร้อมเปลี่ยน พร้อมเรียนรู้ และพร้อมลงมือทำเร็วที่สุด

อนาคตไม่ได้รอใคร
แต่ถ้าคุณ “โต้คลื่นให้ไว” พอ...
คุณก็สร้างมันได้เอง

คุณมุ่งที่เป้าหมาย แต่ผมสร้างระบบ : ทำไม ระบบ (system) สำคัญกว่า เป้าหมาย (goal)

หลายครั้งที่เราถูกสอนให้ตั้ง “เป้าหมาย” ชีวิตให้ชัดเจน ไม่ว่าจะเป็น

• อยากลดน้ำหนัก 10 กิโล

• อยากมีรายได้เพิ่มขึ้น 20%

• อยากได้งานใหม่ภายในปีนี้

• หรือ วิชาการหน่อย ก็

• อยากได้นวัตกรรม 10 ชิ้น

• ต้องตีพิมพ์ Q1 ให้ได้ 1 paper

แต่ส่วนตัว แม้เป้าหมายคือสิ่งที่สำคัญ แต่การจะให้สำเร็จระยะยาวคือ การสร้างระบบ

อจ. อ่านบทความนึง เป็นนักสร้างระบบ เรียกศาสตร์แห่งการสร้างระบบนี้ว่า “Systematology" ใครที่เป็นผู้ประกอบการจะทราบว่า การสร้างบริษัท มันคือระบบที่วิ่งไป ยิ่งกว่า การทำงานที่อาศัยการโตเดี่ยว

Scott Adams ผู้สร้างการ์ตูน Dilbert บอกว่า สิ่งที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จจริงๆ ไม่ใช่การตั้งเป้าหมาย แต่คือการสร้าง ระบบ (systems) ที่ทำงานไปเรื่อยๆ และให้ผลลัพธ์สะสมขึ้นทุกวัน

เป้าหมาย vs ระบบ

เป้าหมาย (Goals): เป็นเหมือนเส้นชัย ถ้าทำได้ก็ดีใจ ถ้าไม่ได้ก็รู้สึกล้มเหลว

ระบบ (Systems): เป็นเหมือนเส้นทาง ที่ทุกก้าวคือการเก็บเกี่ยวทักษะ ความรู้ และเครือข่าย ซึ่งจะติดตัวเราไปเสมอ

ถามตัวเองง่ายๆ:

เป้าหมาย: “ฉันจะลดน้ำหนัก 10 กิโลได้ไหม?”

ระบบ: “วันนี้ฉันจะฝึกนิสัยกินอาหารดีๆ และออกกำลังกายสม่ำเสมอได้ไหม?”

กลับมาที่ Scott กับ บล็อกที่เปลี่ยนชีวิต

Scott เคยเริ่มเขียนบล็อกโดยไม่ได้คาดหวังอะไรมาก ภรรยาในอนาคตยังถามว่า “ทำไปทำไม?” เพราะรายได้ที่ได้เพิ่มขึ้นเล็กน้อยไม่คุ้มกับเวลาเลย#

แต่สำหรับ Scott บล็อกคือ ระบบ ไม่ใช่เป้าหมาย

1. การฝึกเขียนทุกวัน – ยิ่งเขียนมาก เขายิ่งเก่งขึ้น

2. การทดลองสไตล์ – เขียนด้วยเสียงที่ต่างกัน เช่น ขำขัน ประชด โกรธ หรือจริงจัง เพื่อดูว่าคนอ่านตอบสนองแบบไหน

3. การเปิดโอกาส – วันหนึ่ง Wall Street Journal เห็นบล็อก จึงเชิญเขาไปเขียนคอลัมน์ จากนั้นก็นำไปสู่การได้เขียนหนังสือ และได้รับเชิญไปบรรยาย ซึ่งสร้างรายได้มหาศาลในที่สุด

Scott ไม่เคยรู้ล่วงหน้าว่ามันจะไปถึงจุดนี้ แต่ระบบการเขียนของเขาเปิดประตูไปสู่สิ่งที่คาดไม่ถึง

เมื่อสร้างระบบที่ดี เราอาจถึงคงเส้นชัยที่ไม่ใช่ฉาบฉวย แต่เราสร้างความสำเร็จให้ยาวไกล เพื่อคนที่อยู่รอบข้างและเพื่อคนรุ่นหลัง

ความสำเร็จมักเป็นผลพลอยได้จากระบบ ไม่ใช่สิ่งที่บังคับให้เกิด

ตัวอย่างเอาโปรเจคที่ทำ ทั้ง บริษัท smile migraine หรือ รับผิดชอบบริหารนวัตกรรม แม้เป้าหมายคือ KPI ที่เข้มงวด แต่ต้องสร้างระบบ ในระหว่างทางที่เดินเสมอ

ถ้าเรามัวแต่วิ่งหาผลลัพธ์แบบฉับพลัน เราอาจพลาดสิ่งที่มีค่ากว่า นั่นคือ “การสร้างระบบ” ที่ต่อยอดไปได้ตลอดชีวิต ลองเลือกเอา

- อจ สุรัตน์

วินัยเหนือพรสวรรค์: กลยุทธ์ความสำเร็จที่ยั่งยืน

รามักได้ยินเรื่องราวของ “ผู้มีพรสวรรค์” ที่ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเพียงเกิดมาพร้อมความสามารถก็เพียงพอแล้วที่จะก้าวสู่จุดสูงสุด แต่หากมองในระยะยาว จะพบว่าพรสวรรค์เพียงอย่างเดียวไม่ใช่ปัจจัยที่สร้างความยั่งยืนให้กับความสำเร็จ องค์ประกอบที่มักถูกมองข้าม — และมักเป็นตัวตัดสินชัยชนะ — คือ วินัย (Discipline)

พรสวรรค์: จุดเริ่มต้นที่ไม่เพียงพอ

พรสวรรค์ทำหน้าที่เสมือน “สปริงบอร์ด” ที่ช่วยให้คุณกระโดดนำหน้าคนอื่นในช่วงเริ่มต้น มันทำให้คุณเรียนรู้เร็ว เข้าใจลึก และสร้างผลลัพธ์ได้อย่างโดดเด่นในเวลาอันสั้น อย่างไรก็ตาม พรสวรรค์ก็มีข้อจำกัด เมื่อเผชิญกับความท้าทายที่ต้องใช้ความพยายามต่อเนื่องและการทำงานซ้ำ ๆ พรสวรรค์เพียงอย่างเดียวอาจไม่สามารถรักษาความได้เปรียบเดิมไว้ได้

วินัย: สะพานที่พาคุณถึงเป้าหมาย

วินัยคือการทำในสิ่งที่ต้องทำ แม้ในวันที่ไม่อยากทำ และทำอย่างสม่ำเสมอจนเกิดความต่อเนื่อง เปรียบได้กับการสร้างสะพานทีละแผ่นเพื่อลดช่องว่างระหว่างจุดที่ยืนอยู่กับเป้าหมาย สะพานนี้อาจใช้เวลาสร้างนานกว่า แต่มั่นคงกว่าและปลอดภัยกว่าการพึ่งพาการกระโดดครั้งเดียวด้วยแรงฮึดจากพรสวรรค์

งานวิจัยด้านจิตวิทยาและพฤติกรรมการทำงานชี้ว่า “Grit” หรือความเพียรพยายามในระยะยาว มีความสัมพันธ์โดยตรงกับความสำเร็จมากกว่าความฉลาดหรือความสามารถดิบเพียว ๆ วินัยจึงไม่ใช่เพียงเครื่องมือเสริม แต่เป็นรากฐานของความสามารถในการแข่งขันอย่างยั่งยืน

จงการผสมผสาน

ความสำเร็จระดับสูงสุดเกิดจากการผสมผสานของพรสวรรค์และวินัย พรสวรรค์ช่วยให้คุณมีจุดเริ่มต้นที่ดี ส่วนวินัยจะทำให้คุณก้าวต่อไปอย่างไม่หยุดยั้งและปรับตัวได้ในระยะยาว องค์กรที่ปลูกฝังวัฒนธรรมวินัย ไม่เพียงพึ่งพาบุคลากรที่ “เก่ง” แต่สร้างระบบที่ทำให้ทุกคนสามารถ “เก่งขึ้น” ได้อย่างต่อเนื่อง

ในระยะสั้น พรสวรรค์อาจทำให้คุณดูโดดเด่น แต่ในระยะยาว วินัยจะเป็นสิ่งที่กำหนดว่าคุณจะอยู่ในเกมได้นานแค่ไหน และจะก้าวไปได้ไกลเพียงใด เพราะความสำเร็จที่ยั่งยืนไม่ได้เกิดจากการกระโดดครั้งใหญ่เพียงครั้งเดียว — แต่มาจากก้าวเล็ก ๆ ที่มั่นคงและต่อเนื่องทุกวัน

11 ตรรกะหลอก ให้ตกหลุมพลางทางความคิด

เรามักคิดว่าเราคิดถูก... แต่บางครั้ง สิ่งที่หลอกเรามากที่สุดคือ "ตรรกะที่ผิด" ซึ่งแฝงมาในรูปของเหตุผลดูดี มีน้ำหนัก และน่าเชื่อถือ

Carl Sagan นักวิทยาศาสตร์และนักดาราศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ เคยรวบรวมสิ่งที่เขาเรียกว่า
"11 กับดักทางความคิด" หรือ "11 ตรรกะหลอก" ที่เราทุกคนควรระวังไว้ให้ดี:

1. โจมตีตัวบุคคลแทนการโต้แย้งประเด็น (Ad hominem)

2. เชื่อเพราะผู้พูดมีอำนาจหรือชื่อเสียง (Argument from authority)

3. ไม่มีหลักฐานว่าไม่จริง = ต้องเป็นจริง (Appeal to ignorance)

4. แก้ตัวแบบเลี่ยงบาลี หลบความขัดแย้ง (Special pleading)

5. ตั้งสมมุติฐานไว้ในคำถามที่ยังไม่ได้พิสูจน์ (Begging the question)

6. เลือกจำแต่สิ่งที่เข้าข้างตัวเอง ลืมสิ่งที่ขัดแย้ง (Observational selection)

7. ใช้ตัวอย่างหรือข้อมูลจำนวนน้อยเกินไปในการสรุป (Statistics of small numbers)

8. สับสนระหว่าง “สิ่งที่เกิดร่วมกัน” กับ “สาเหตุที่แท้จริง” (Correlation ≠ Causation)

9. คิดแบบสุดโต่ง เห็นแค่ “ขาว” หรือ “ดำ” ไม่มีทางสายกลาง (False dichotomy)

10. บิดเบือนมุมมองของอีกฝ่ายให้ดูแย่ แล้วโจมตี (Straw man)

11. ใช้คำพูดกำกวม คลุมเครือ เพื่อเบี่ยงเบนหรือบิดความหมาย (Weasel words)

หลายข้อในนี้ สอดคล้องกับสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้เช่นกัน — อย่าด่วนเชื่อสิ่งใดด้วยอคติ ไม่ว่าจะเป็นเพราะ "เขาเป็นใคร" หรือ "เรารู้สึกชอบ"

จะเชื่ออะไร…จงตรึกตรองให้ดี
จะคิดอะไร…จงรู้ทันความคิดของตัวเอง

พลังแห่งปัจจุบัน - และ การเฝ้าดูความคิด

อจ. พบคนไข้ซึมเศร้ามาก ทั้งที่ไม่ใช่จิตแพทย์ ตอนแรกคิดว่า เฮ้อ เพราะเป็นกฎของแรงดึงดูด แต่ถามหมอคนอื่น ๆ ก็บอกเหมือนกัน

เหมือนว่า โรคซึมเศร้า เป็นโรคติดต่อ หรือ เป็นโรคของสังคมที่ป่วย แน่นอนว่า มันยังไม่สามารถจับเหตุได้ ว่าทำไมสังคมของเราถึงป่วยยกใหญ่ ราวกับว่ามันฝังอยู่ในทุกซอกมุม บ้างโทษเศรษฐกิจ บ้างโทษเลี้ยงดู บ้าง social media หรือไม่ก็นู่น PM 2.5

แต่สิ่งหนึ่งที่พึงสังเกตได้ เราอยู่กับความคิดตัวเองน้อยลง เราอยู่ในโลกที่พร้อมขโมยความคิด ขโมยตัวตน และผลของมันคือปฎิกิริยาตอบสนองของอารมณ์ วัยรุ่นคนนึงกล่าวว่า "หนูเหมือนจะมีเพื่อนมากขึ้น แต่ความเหงามันดันขยายตัวจนครอบงำตัวเอง" นี่เป็นหนึ่งในคำอธิบายว่า เพื่อนนั้นไม่ใช่ปริมาณ

เอาหละ ดึงสติกันหน่อย มีหนังสือเล่มนึงที่ชอบ เขียนโดย Eckhart Tolle เคยฟังเค้าพูดใน Youtube คือ เค้าไม่ใช่แค่คนเขียนหนังสือ แต่ทุกคำพูดของเขา มีพลังแห่งปัจจุบันจริงๆ วันนี้ อจเลย เอามาเล่าให้ฟังบ้าง เผื่อช่วยกระตุกต่อม ไม่เป็นโรคหงุดหงิดซึมเศร้า

The Power of Now ที่เขียน โดย Eckhart Tolle มีคำที่สรุปด้วยประโยคเพียงหนึ่งว่า:

“The moment you realize you are not present, you are present.”

“เมื่อคุณรู้ตัวว่าคุณไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน นั่นแหละคือคุณอยู่กับปัจจุบันแล้ว”

ใจความสำคัญ:

คุณไม่ใช่ความคิดของคุณ เมื่อเรามักหลงอยู่ในความคิด: วางแผน อดีต อนาคต ความกังวล การตำหนิตัวเอง เราคิดออกไปไกล คิดว่า นั่นคือทางที่ดี แต่ปัจจุบัน เรากลับลืม

สิ่งที่จะทำให้ดึงความคิดกลับมาได้ นั่นคือ Witnessing Presence หรือ พลังแห่งการเฝ้าดู

Tolle เรียกสิ่งนี้ว่า “พลังของผู้เฝ้าดู” หรือ witnessing presence — ความรู้สึกตัวที่ไม่ตัดสิน น่าสนใจไหม

อจ นึกถึงเวลา เราเฝ้าดูแมวกำลังหลับอยู่ ท่ามกลางเสียงเพลงขับกล่อม นั่นคือการเฝ้าดู เราจะเห็นรายละเอียด รอยยิ้ม และ ท่าทางของมัน มันมีความสุขดี แปลกนะแค่เฝ้าดู จะเห็นความสุข

การฝึกสังเกตความคิด ความเครียด ความโกรธ โดยไม่กลืนไปกับมัน คือการฝึกอยู่กับ “ตอนนี้” เหมือนกัน เมื่อเฝ้าดู จะไม่ตัดสิน และจะสงบดี

หลายคนคิดว่า การเฝ้าดูและอยู่กับปัจจุบันคือการ ภาวนา

นั่นอาจไม่ใช่เสมอไป

การฝึกอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่เฉกเช่นเดียวกับการ “นิ่งสงบ”

บางครั้งมันคือการต่อสู้กับความคิดภายในตัวเอง

มันไม่สมบูรณ์แบบ แต่มันจริง และเปลี่ยนชีวิตได้

อย่าสร้างตัวตนจากความคิดหรืออารมณ์

“คุณไม่ใช่ความวิตกกังวลของคุณ”

“คุณไม่ใช่อดีตของคุณ”

“คุณไม่ใช่เสียงในหัวคุณ”

ความสงบไม่ได้มาจากการคิดดีขึ้น แต่จากการ "ไม่เป็น" ความคิดนั้น

ระหว่าง ความคิด และ การตื่นรู้ มี ทางเลือก และมี อิสรภาพ

ประโยคทองคำจาก Eckhart Tolle:

“Always say ‘yes’ to the present moment. What could be more futile, more insane, than to create inner resistance to what already is?”

“จงพูดว่า ‘ใช่’ กับปัจจุบันเสมอ มีอะไรจะไร้สาระไปกว่าการต่อต้านสิ่งที่มัน ‘เป็น’ ไปแล้ว?”

ตอนนี้เป็นตอนเช้า หลาย ๆ คนก็ต้องตื่นไปทำงาน บทความเรียบ ๆ ง่าย ๆ สั้น ๆ อาจเปลี่ยนวิธีคิดของเราได้

- อจ สุรัตน์

Teach your younger self - จงสอนเจ้าเมื่อเยาว์วัย

วันหนึ่ง ลูกศิษย์ บอกว่า อจ สอนเขียนบทความ ให้ความรู้คนอื่น ให้หน่อย

"จงสอน สิ่งที่ เราอยากรู้เมื่อเรายังเด็กกว่านี้ ไม่มีความรู้อะไร ช่วยเหลือให้เราดีขึ้น"

Teach younger you. สอนคนอื่น เหมือนสอนตัวเองที่ยังเยาว์วัย ไร้เดียงสา

แค่นี้

- อจ สุรัตน์

เปลี่ยนการบ่นให้ฮีลใจ จากคำถาม “เมื่อเทียบกับอะไร?”

ในแต่ละวัน เราฟังคนอื่นบ่นมามากแค่ไหน บางคนบอกว่ามาก บางคนบอกว่า ชั้นสิ เป็นคนที่บ่นมากกว่า

มันได้ระบาย ความอัดอั้นตันใจ บ่นแล้วสมองโล่ง ว่างั้น

มีครั้งนึง คนขี้บ่นบอกว่า เมื่อบ่นบางอย่างออกไป สมอง ความคิด ความรู้สึกน่าจะโล่ง ส่วนคนที่รับฟัง จะเบื่อหรือจะตั้งใจฟัง ก็เป็นเรื่องของคนฟัง เหมือนการเขวี้ยงขยะลงในถังขยะ ที่เราก็ไม่ได้สนใจว่า คนจะเอาขยะไปทิ้งที่ไหนต่อ สบายใจดี

แต่การบ่นมันดีต่อใจจริงเหรอ?

ต้องบอกว่า มันเป็นความคิดที่ผิด

การบ่นที่บอกว่า คือการระบายนั้น จริง ๆ แล้ว มันคือดาบสองคม

“การบ่นเหมือนการระบาย แต่บ่อยครั้งมันยิ่งทำให้เราหงุดหงิดมากขึ้น” ดร.เบิร์นสตีน ผู้เชี่ยวชาญด้านสมอง กล่าว และมีงานวิจัยมากมายที่ยืนยันเรื่องนี้

งานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสาร Cerebral Cortex แสดงให้เห็นว่า **การบ่นซ้ำ ๆ จะกระตุ้นและเสริมสร้างเส้นทางประสาทในสมองที่เกี่ยวข้องกับความคิดเชิงลบ นั่นหมายความว่า ยิ่งเราบ่นมากเท่าไร สมองก็จะยิ่ง "คุ้นชิน" กับรูปแบบความคิดแบบนั้นมากขึ้น เป็นเหมือนการ “ปูทาง” ให้สมองเลือกความคิดในแง่ร้ายได้ง่ายและบ่อยขึ้น

หลักการนี้คล้ายกับการฝึกกล้ามเนื้อ หากเราออกกำลังกายกล้ามเนื้อส่วนใดซ้ำ ๆ กล้ามเนื้อส่วนนั้นก็จะแข็งแรงขึ้น ในทางเดียวกัน **การใช้เส้นทางประสาทบางเส้นทางซ้ำ ๆ จะทำให้มันถูกเสริมสร้างและกลายเป็นอัตโนมัติ นี่คือสิ่งที่เรียกว่า Neuroplasticity หรือ ความสามารถในการเปลี่ยนแปลงของสมอง

การหมุนวนอยู่กับปัญหาเดิม ๆ  แบบไม่หาทางออกหรือไม่ยอมรับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ มันจะกลายเป็น "rumination" หรือ **การครุ่นคิดซ้ำ ๆ ที่เป็นอันตรายทางจิตใจ**

นักจิตวิทยาเรียกสิ่งนี้ว่า  “toxic venting”  คือการระบายที่ไม่ได้ทำให้ดีขึ้น แต่กลับตอกย้ำความรู้สึกแย่ เช่น

- ยิ่งพูดยิ่งโกรธ

- ยิ่งเล่า ยิ่งรู้สึกเป็นเหยื่อ

- ยิ่งแชร์ ยิ่งเสพติดการได้รับความเห็นใจ

แล้วเราจะทำอย่างไร ไม่ให้สมองเราพังจากการบ่น ?

ดร.เจฟฟรีย์ เบิร์นสตีน นักจิตวิทยาที่มีประสบการณ์กว่า 30 ปี เสนอวิธีแก้ไขง่าย ๆ แต่ทรงพลัง นั่นคือ การถามตัวเอง (หรือถามลูก) ว่า “เมื่อเทียบกับอะไร?”

น่าสนใจไหม คำถามสั้น ๆ แค่นี้ เปลี่ยนความคิดได้เหรอ

การถามว่า “เมื่อเทียบกับอะไร?” เป็นการกระตุ้นให้เกิด การมองใหม่ (Cognitive Reappraisal) ซึ่งเป็นเทคนิคทางจิตวิทยา ที่ถูกพิสูจน์แล้วว่าช่วยคุมอารมณ์ได้ เพราะเป็นการบอกว่า มันมีมุมมองเปรียบเทียบ เปิดใจให้กว้าง ความทุกข์เรา มันปะติ๋วนะ

ตัวอย่าง

เด็กชายที่บ่นเรื่องอาหารกลางวัน: เมื่อแม่ถามเขาว่า “เมื่อเทียบกับอะไร?” เด็กชายเริ่มคิด และตอบว่า “ก็มีเด็กบางคนที่ไม่มีอาหารกลางวันกินเลย” แม้เขาจะยังไม่ชอบแซนด์วิชไก่งวง แต่ความรู้สึกขอบคุณที่เกิดขึ้นช่วยลดความหงุดหงิดลงได้

เด็ก ๆ เรียนรู้ผ่านการสังเกตพฤติกรรมของผู้ใหญ่ ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคม (Social Learning Theory)

“พฤติกรรมของมนุษย์ส่วนใหญ่เรียนรู้ได้จากการสังเกตและเลียนแบบ”

ดังนั้น หากผู้ใหญ่สามารถฝึกตั้งคำถาม “เมื่อเทียบกับอะไร?” แทนการบ่นให้เป็นนิสัย เด็ก ๆ ก็จะซึมซับวิธีคิดที่ยืดหยุ่นและสร้างสรรค์นี้เช่นกัน

ลองดูคำถามกับผู้ใหญ่กัน

ผู้ใหญ่ที่กำลังเผชิญกับความผิดหวังในอาชีพ ความสัมพันธ์ หรือแม้แต่ความวิตกเรื่องอายุ ก็สามารถใช้เครื่องมือนี้ได้เช่นกัน

เช่น ชายคนหนึ่งรู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จน้อยกว่าที่ควรจะเป็น เมื่อถามตัวเองว่า “เมื่อเทียบกับอะไร?” เขาพบว่ากำลังเปรียบเทียบกับเพื่อนที่เลือกเส้นทางชีวิตต่างออกไป ซึ่งไม่ได้ดีกว่าเสมอไป นั่นสิ ความสุขมันก็ไม่ได้วัดจากการที่สูญเสีย ณ.เวลานั้น

เห็นไหม คือ ก็ไม่ได้ ว่าหุบปากห้ามบ่นเลย แต่หากมันบ่น จนเป็นนิสัยขี้บ่น มันยิ่งแย่ต่อสมองและจิตใจ ของคนบ่นเอง

อจ สุรัตน์

เมื่อความรักคือความเห็นแก่ตัวเอง

การหึงหวง ไม่ใช่เพราะรักเขา แต่เป็นเพราะรักตัวเอง

จริง ๆ แล้ว มันมาจากความกลัวล้วน ๆ

กลัวว่าเขาจะไม่สนใจเราเหมือนเดิม

กลัวว่าเขาจะไปชอบคนอื่นมากกว่า

กลัวว่าเราจะ “ไม่พอ” สำหรับเขา

แล้วก็กลัวว่าความรู้สึกที่ให้ไปจะโดนมองข้าม

หึงเพราะกลัวเสีย ไม่ใช่เพราะหวังดี

หวงเพราะกลัวเขาไปจากเรา ไม่ใช่เพราะอยากให้เขามีความสุข

บางทีเราก็แค่ไม่อยากแพ้ ไม่อยากถูกแทนที่

มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่เหนื่อย ทั้งกับตัวเองแล้วก็คนที่อยู่ข้าง ๆ

แต่ถ้ามองให้ลึกกว่านั้น

ความหึงหวงมันสะท้อน “ความยึดมั่นถือมั่น” ในตัวตนและความเป็นเจ้าของ

เป็นเหมือนกับการยึดคนคนหนึ่งไว้ให้เป็นของเรา ทั้งที่ในความเป็นจริง

ไม่มีใครเป็นของใครได้ตลอดไป

นักปราชญ์หลายคนเคยพูดไว้ว่า

“ความรักที่แท้จริงคือการปล่อยให้เป็นอิสระ ไม่ใช่การกักขังไว้ด้วยความกลัว”

เพราะถ้ารักแล้วต้องหวง ต้องควบคุม ต้องกลัวว่าจะถูกแย่ง

นั่นอาจไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความอยากครอบครอง

และเมื่อความรักกลายเป็นกรง ความสุขก็จะบินหนีไปเสมอ

สุดท้ายแล้ว…

การปล่อยให้เขาได้เลือกทางของตัวเอง โดยที่เรายังยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง

นั่นแหละ คือรักที่โตพอ และรักตัวเองเป็นจริง ๆ

ลูกฉันเป็นคนดี

เพราะยังไงก็ยังเป็นคน คนนั้น ฝังด้วยความเห็นแก่ตัว พ่อแม่สอนแต่ความรักในครอบครัว แต่ไม่ได้สอนให้การเผื่อแผ่ความรักและการลดละความรักตัวเองจนเดือดร้อนคนอื่น

น่าเสียดาย เพราะคนที่จากไป เค้าก็รักชีวิตตัวเองเหมือนกัน

- อจ สุรัตน์

10 แนวคิด สร้างนิสัยดี ๆ ได้วันนี้

"Atomic Habits" ทำไมทุกคนถึงพูดถึงหนังสือเล่มนี้?

เห็นชื่อ James Clear = ต้องอ่านแล้ว นะ

สรุป 10 แนวคิดสำคัญที่ช่วยให้สร้างนิสัยดีๆ ได้แบบง่ายๆ

1. "You do not rise to the level of your goals. You fall to the level of your systems."

คนเราจะไม่ไปถึงเป้าหมายถ้าระบบชีวิตไม่เอื้อ เป้าหมายตั้งไว้สวยแค่ไหน แต่ถ้าชีวิตยังเต็มไปด้วยนิสัยเดิมๆ ก็เท่านั้น

เปลี่ยนชีวิต = เปลี่ยนระบบ ไม่ใช่แค่ตั้งเป้าหมาย

2. ทำไม “วินัย” ถึงไม่เวิร์กเสมอไป?

หลายคนคิดว่าเราต้อง มีวินัย แต่จริงๆ แล้ว คนที่ประสบความสำเร็จ ออกแบบสภาพแวดล้อม ให้ตัวเองไม่ต้องใช้วินัยเยอะๆ

อยากออกกำลังกาย? วางรองเท้าวิ่งให้เห็นทุกวัน อยากอ่านหนังสือ? เอามือถือไปไว้อีกห้อง

3. "Habit stacking" คือการเชื่อมนิสัยใหม่เข้ากับนิสัยเดิม

เช่น "หลังจากตื่นนอน → ฉันจะดื่มน้ำ 1 แก้ว"

"หลังจากแปรงฟัน → ฉันจะวิดพื้น 10 ที"

ใช้สิ่งที่เราทำอยู่แล้วเป็นตัวช่วยสร้างนิสัยใหม่

4. "The 2-minute rule" - เริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุด

อยากเป็นนักอ่าน? เริ่มจากอ่าน 1 หน้า

อยากเป็นคนฟิต? เริ่มจากวิดพื้น 2 ที

ทำให้ง่ายจน "ขี้เกียจก็ทำได้" แล้วนิสัยจะติดตัวเอง

5. นิสัยดีๆ ควร "ชัด-ง่าย-น่าสนใจ"

ชัด: มองเห็นได้ เช่น "เอาชุดออกกำลังกายมาไว้ที่เตียง"

ง่าย: ลดแรงต้าน เช่น "เปิดแอปที่ใช้เรียนภาษาทิ้งไว้เลย"

น่าสนใจ: ทำให้สนุก เช่น "ออกกำลังกายไป ดู Netflix ไป"

6. "Identity-Based Habits" - เปลี่ยนนิสัย = เปลี่ยนตัวตน

อย่าตั้งเป้าว่า "ฉันจะวิ่ง" แต่ให้บอกตัวเองว่า "ฉันเป็นคนที่รักสุขภาพ"

คนที่มองตัวเองเป็น "นักอ่าน" อ่านหนังสือได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องฝืน

7. กฎ "Never miss twice"

พลาด 1 วัน = โอเค

พลาด 2 วันติด = เริ่มกลับมาเถอะ!

ชีวิตจริงไม่ต้องเป๊ะ 100% แค่รักษาความสม่ำเสมอพอ

8. นิสัยแย่ๆ ใช้หลักเดียวกันเป๊ะ!

อยากเลิกโซเชียล? เอามือถือไปไว้อีกห้อง

อยากกินขนมน้อยลง? ไม่ซื้อติดบ้าน

ถ้าอยากเลิกนิสัยไหน ให้ทำให้มัน "ยาก"

9. "The Goldilocks Rule" - ยากพอประมาณ สนุกกว่าเยอะ

ถ้าง่ายไป → เบื่อ

ถ้ายากไป → ท้อ

เลือกความท้าทายที่ "พอดี" เราจะอยากทำต่อ

10. "Success is the product of daily habits, not once-in-a-lifetime transformations."

ความสำเร็จไม่ได้มาจากการเปลี่ยนชีวิตข้ามคืน แต่มาจาก "นิสัยเล็กๆ" ที่ทำทุกวัน

.

สามอย่างที่อยากให้ได้จากโพสต์นี้:

- ปรับนิสัยสำคัญกว่าตั้งเป้าหมาย

- เริ่มจากอะไรที่ง่ายมากๆ

- ทำให้เป็นเรื่องของ "ตัวตน" ไม่ใช่แค่ "สิ่งที่ต้องทำ"

.

ปล. หนังสืออื่นๆ ที่อ่านแล้วโคตรเวิร์ก: The Power of Habit, Deep Work, So Good They Can't Ignore You.

5 มนุษย์พิษ ในที่ทำงาน [หนีปายยยย]

5 มนุษย์พิษ ในที่ทำงาน [หนีปายยยย]

ผลไม้พิษ กินแลัวตาย และในขีวิตจริงคงไม่มีเจ้าชายมาจุมพิตนะ ส่วนมนุษย์พิษ นี่ เจอแล้ว อจากตาย มากกว่า เพราะเจอแล้ว toxic มาดูกัน

1. สายจู้จี้จุกจิก (The Micromanager): หมกมุ่นกับทุกดีเทล ชอบตามติดคุณทุกฝีก้าว คอยตรวจงานทุกจุดจนคุณแทบจะหายใจไม่ออก

2. สายชอบเม้าท์ (The Gossip): รู้เรื่องของทุกคนและมีความสุขกับการกระจายข่าวลือ (บางครั้งก็เป็นเรื่องของคุณซะเอง!)

3. สายหายตัว (The Ghost): โผล่มาแบบผ่านๆ ไม่รับผิดชอบอะไร แถมบางทีดันได้รับเครดิตไปแบบงงๆ

4. สายบ้างาน (The Overachiever): ทำงานหนักเกินไปจนเครียด แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว แต่ลึกๆ ก็น้อยใจที่ไม่มีใครช่วย

5. สายขัดแข้งขัดขา (The Saboteur): แอบบ่อนทำลายความพยายามของคุณ เพื่อให้ตัวเองดูดีกว่า

💬 เจอคนแบบไหนกันบ้างครับ

- อจ สุรัตน์

The Best-Known Beats the Best: Why Being Seen is More Important Than Being Perfect

“คนที่เป็นที่รู้จักดีที่สุด ชนะคนที่ดีที่สุด” เพราะการเป็นที่รู้จักสำคัญกว่าความสมบูรณ์แบบ

ลองนึกภาพดูว่า คุณอบคุกกี้ที่อร่อยที่สุดในโลก คุกกี้ของคุณอร่อยจนไม่มีใครเทียบได้ แต่คุณเก็บมันไว้ในครัว ไม่ได้บอกใครเลยว่าคุณมีคุกกี้ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ คุณคิดว่าคนอื่นจะรู้จักคุณจากคุกกี้ไหม? คำตอบคือ ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะคนไม่สามารถรักหรือชื่นชมสิ่งที่พวกเขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินมาก่อน

นี่คือความหมายของคำว่า “คนที่เป็นที่รู้จักที่สุด ชนะคนที่ดีที่สุด” มันหมายความว่า แม้ว่าคุณจะเก่งที่สุดหรือมีสิ่งที่ดีที่สุดในโลก แต่มันจะไม่มีค่าอะไรเลยถ้าคนไม่รู้จักคุณ

ความคุ้นเคยสร้างความไว้วางใจ

ลองคิดถึงแบรนด์เครื่องดื่ม Coca-Cola ดูสิ มันเป็นเครื่องดื่มที่อร่อยหรือดีต่อสุขภาพที่สุดในโลกไหม? อาจจะไม่ใช่ แต่ทำไมคนถึงชอบและเชื่อใจมัน? เพราะมันอยู่ทุกที่ ทั้งในทีวี ร้านค้า และงานใหญ่ๆ คนคุ้นเคยกับมันจนรู้สึกวางใจ

เหมือนกับคำพูดที่ว่า “ถ้าคุณไม่ปรากฏตัวในสายตา คนก็จะลืมคุณไป”

คุณต้องเล่าเรื่องของตัวเอง

แม้แต่ไอเดียที่ดีที่สุดในโลกก็ต้องมีการสื่อสารออกไป ลองดู Walt Disney สิ เขาไม่ได้แค่สร้างตัวการ์ตูนมิกกี้เมาส์แล้วหวังว่าคนจะสังเกตเห็น เขาทำงานหนักเพื่อเล่าเรื่องราวให้คนตกหลุมรักตัวละครของเขา และตอนนี้ Disney ก็กลายเป็นแบรนด์ที่โด่งดังไปทั่วโลก

อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เคยพูดว่า “ความคิดสร้างสรรค์คือความฉลาดที่สนุกกับตัวเอง” แต่แม้แต่ไอน์สไตน์เองก็ต้องเผยแพร่ไอเดียของเขาผ่านหนังสือและการบรรยายให้โลกได้เข้าใจ

อยู่ในที่ที่คนมองหา

ถ้าคุณอยากให้คนสังเกตเห็น คุณต้องไปอยู่ในที่ที่เขาอยู่ ลองนึกถึงยูทูบเบอร์คนโปรดของคุณ ถ้าพวกเขาโพสต์วิดีโอแค่ปีละครั้ง คุณจะยังติดตามเขาอยู่ไหม? อาจจะไม่ใช่ เพราะความสม่ำเสมอทำให้คนไม่ลืม

แบรนด์อย่าง Apple และ Nike เข้าใจเรื่องนี้ พวกเขาแปะโลโก้และข้อความไว้ทุกที่ ทั้งในร้านค้า โซเชียลมีเดีย หรือแม้แต่งานกีฬาใหญ่ๆ นั่นคือวิธีที่พวกเขาทำให้คุณนึกถึงพวกเขาเป็นอันดับแรกเวลาคุณอยากได้โทรศัพท์หรือรองเท้า

ความสม่ำเสมอคือหัวใจสำคัญ

การปรากฏตัวแค่ครั้งเดียวไม่เพียงพอที่จะทำให้คนจดจำคุณได้ คุณต้องปรากฏตัวซ้ำๆ และต่อเนื่อง นั่นคือเหตุผลว่าทำไมสโลแกนของ Nike อย่าง “Just Do It” ถึงยังคงเป็นที่รู้จักมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะพวกเขาเตือนคนเสมอว่าพวกเขาคือใครและยืนหยัดเพื่ออะไร

นักเขียนชื่อดัง Dr. Seuss เคยพูดว่า “บางครั้งคำถามก็ดูซับซ้อน แต่คำตอบนั้นเรียบง่าย” และคำตอบง่ายๆ ที่นี่ก็คือ ทำต่อไป ปรากฏตัวให้เห็น และอย่ายอมแพ้

ถ้าคุณอยากประสบความสำเร็จ แค่เก่งหรือมีสิ่งที่ดีที่สุดไม่พอ คุณต้องทำให้คนรู้จักคุณด้วย สร้างแบรนด์ของตัวเอง เล่าเรื่องราว และทำให้ตัวเองปรากฏตัวอยู่เสมอ

อย่างที่ Steve Jobs ผู้ก่อตั้ง Apple เคยพูดว่า “นวัตกรรมคือสิ่งที่แยกผู้นำออกจากผู้ตาม” แต่แม้แต่เขาก็รู้ว่า นวัตกรรมจะมีค่าได้ก็ต่อเมื่อคนมองเห็นมัน

เราต่างเดินไปเพื่อข้ามจุดที่ไม่อาจเหลียวกลับ

คนเรารู้วันเกิด ไม่รู้วันตาย

เราใช้ชีวิตเหมือนเวลาไม่มีวันหมด

เราหายใจโดยไม่รู้ว่านี่คือสัญญาณของการมีชีวิตอยู่

ทุกขณะที่เราคิด ทุกขณะที่เราทำ มันเปลี่ยนแปลงเราเป็นคนใหม่เสมอ

เราต่างเดินอยู่บนเส้นด้ายที่เปราะบางของชีวิต

ทุกนาที มีคนจากโลกนี้ไป และ เราก็กำลังขยับต่อแถวไปเรื่อย ๆ

ไม่รู้ว่า เราจะก้าวข้ามเส้นนั้นก่อนหรือหลังใคร แต่ที่แน่ ๆ มีคนไป ก่อนเรา และ ไปหลังเรา อย่างไม่รู้ตัว

มีสติและทำทุกวัน ทุกขณะจิตให้ดีที่สุด

จะทำอะไร คิดให้ดี เพราะชีวิตเป็นของเรา

- อจ สุรัตน์

โลกแห่งนี้ ทำให้เกิดความเศร้ามากกว่าหฤหรรษ์: เมื่อการเข้าใจโลก ทำร้ายตนเอง

"มีความเศร้าบางอย่างที่เกิดขึ้นจากการรู้มากเกินไป จากการเห็นโลกในแบบที่มันเป็นจริง ๆ มันเป็นความเศร้าที่มาจากการเข้าใจว่าชีวิตไม่ใช่การผจญภัยอันยิ่งใหญ่ แต่เป็นเพียงช่วงเวลาที่เล็กน้อยและไม่สำคัญ ว่าความรักไม่ใช่นิทาน แต่เป็นอารมณ์ที่เปราะบางและชั่วคราว ว่าความสุขไม่ใช่สภาวะถาวร แต่เป็นเพียงแวบหนึ่งของสิ่งที่เราจับไว้ไม่ได้ และในความเข้าใจนั้น ก็มีความเหงาลึกซึ้ง ความรู้สึกที่เหมือนถูกตัดขาดจากโลก จากผู้คนอื่น ๆ และจากตัวเอง" —เวอร์จิเนีย วูล์ฟ

หากใครได้อ่านคำกล่าวนี้ คำที่สวยงามราวกับสัมผัสจากก้นลึกของหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์และสิ่งที่ต้องเผชิญ ก็คงสงสัยว่า คนเขียนบรรยายราวกับเป็นแผ่นฟองน้ำที่ซึมซับเอาความจริงที่โหดร้ายของโลกอย่างลึกซึ้งและโดดเดี่ยว และนั่นก็เป็นการเข้าใจไม่ผิดเลย ศิลปิน เวอร์จิเนีย วูล์ฟ เอาใจเข้าเล่นกับอารมณ์ของโลกจนกัดกินตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าและยากเยียวยา

เวอร์จิเนีย วูล์ฟ (Virginia Woolf) เป็นนักเขียนและนักวิจารณ์ชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ผลงานของเธอมีความโดดเด่นในด้านสไตล์การเขียนที่ซับซ้อน ลึกซึ้ง และบรรยายความรู้สึกนึกคิดภายในจิตใจของตัวละคร ซึ่งมักสะท้อนถึงการต่อสู้ทางอารมณ์และจิตวิญญาณของมนุษย์เป็นอย่างมาก นักอ่านบางคนได้กล่าวไว้ว่า เธอบรรยายได้ราวกับเข้าไปนั่งท่ามกลางหัวใจของอารมณ์ที่อยู่ลึกสุดของใครคนนั้น

เวอร์จิเนียเกิดเมื่อวันที่ 25 มกราคม ค.ศ. 1882 ในครอบครัวที่มีความรู้และมีบทบาทสำคัญในวงการวรรณกรรมแห่งอังกฤษ เธอเป็นบุตรของนักเขียนและนักวิจารณ์อย่าง Sir Leslie Stephen ความสนใจในด้านวรรณกรรมของเธอได้รับการสนับสนุนตั้งแต่ยังเด็ก ด้วยความสามารถพิเศษในการสังเกตและสะท้อนความเป็นจริงของชีวิตมนุษย์ผ่านบทความและนวนิยายที่เธอเขียน

ผลงานที่มีชื่อเสียงของวูล์ฟ ได้แก่ "Mrs Dalloway," "To the Lighthouse," และ "Orlando," ซึ่งผลงานเหล่านี้เป็นตัวอย่างของนวนิยายที่สะท้อนความคิดที่ลึกซึ้งและตั้งคำถามถึงการดำรงอยู่ ความทรงจำ และการเปลี่ยนแปลงของเวลา

เรื่องราวและผลงานของเธอไม่ได้สะท้อนแค่ความงดงามของการเขียน แต่ยังแฝงไปด้วยปรัชญาชีวิตที่เชื่อมโยงกับความทุกข์ ความเหงา และความหมายของการมีชีวิตอยู่

ผลงานของเวอร์จิเนีย วูล์ฟ ยังคงเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้อ่านทั่วโลกได้เรียนรู้และสำรวจความซับซ้อนของชีวิต ความเศร้า และความงามในความเปราะบางของมนุษย์

“การเข้าใจธรรมชาติและความโหดร้ายของมนุษย์ ที่ต่อมาได้กัดกินหัวใจอันแข็งแกร่งของเธอไป” หากเข้าใจซาตาน ต้องเอาหัวใจไว้กับซาตาน

ในช่วงปีสุดท้ายของชีวิต วูล์ฟประสบกับความเครียดและความวิตกกังวลที่เพิ่มขึ้น เนื่องจากสงครามโลกครั้งที่สองและการสูญเสียคนใกล้ชิด รวมถึงความยากลำบากในการจัดการกับอาการทางจิตที่เธอประสบมาตลอดชีวิต เธอมีประวัติของการต่อสู้กับโรคซึมเศร้าและอาการทางจิตอื่น ๆ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง

ก่อนที่จะตัดสินใจฆ่าตัวตาย วูล์ฟได้เขียนจดหมายถึงสามีของเธอ เลโอนาร์ด วูล์ฟ (Leonard Woolf) ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกสิ้นหวังและความคิดที่ว่าเธอไม่สามารถฟื้นตัวจากความเจ็บป่วยทางจิตได้ ในจดหมายดังกล่าว เธอได้บอกเล่าถึงความรู้สึกของเธอที่ไม่อยากเป็นภาระให้กับคนที่รักอีกต่อไป

วันนั้นแห่งห้วงชีวิต วูล์ฟได้เดินออกจากบ้านในซัสเซ็กซ์ โดยใส่หินลงไปในกระเป๋าของเธอเพื่อช่วยถ่วงน้ำตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปยังแม่น้ำโอเซ (River Ouse) และกระโดดลงไปในน้ำ ร่างของเธอถูกพบเมื่อวันที่ 18 เมษายน ค.ศ. 1941 โดยเจ้าหน้าที่ หลังจากที่หายไปหลายสัปดาห์

เวอร์จิเนีย วูล์ฟ เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งของนักเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานที่ลึกซึ้งในขณะที่เธอต่อสู้กับภาวะซึมเศร้า ความเชื่อมโยงระหว่างความคิดสร้างสรรค์และปัญหาทางสุขภาพจิตเช่นนี้ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในกรณีของวูล์ฟเท่านั้น นักเขียนและศิลปินจำนวนมาก เช่น เอ็ดการ์ อัลลัน โพ, เอิร์นเนสต์ เฮมิงเวย์ และ วินเซนต์ แวนโก๊ะ ล้วนมีชื่อเสียงในฐานะศิลปินที่ประสบความสำเร็จและต้องเผชิญกับภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง

งานวิจัยทางจิตวิทยาและประสาทวิทยาได้ให้ความสนใจอย่างมากในความเชื่อมโยงระหว่างความคิดสร้างสรรค์และสุขภาพจิต โดยเฉพาะภาวะซึมเศร้า งานวิจัยหลายชิ้นพบว่า ศิลปินและนักเขียนมักมีแนวโน้มที่จะเผชิญกับโรคซึมเศร้าในระดับที่สูงกว่าประชากรทั่วไป

นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่าปัจจัยหลายอย่างอาจทำให้ศิลปินมีแนวโน้มที่จะประสบปัญหานี้มากขึ้น หนึ่งในนั้นคือธรรมชาติของงานสร้างสรรค์ที่ต้องพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ในมุมลึกซึ้งและซับซ้อน การขบคิดในเชิงปรัชญาและความหมายของชีวิตอาจเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดความทุกข์และอารมณ์ที่แปรปรวน

งานวิจัยจากสถาบัน Karolinska Institute ในสวีเดนพบว่า ผู้ที่มีอาชีพสร้างสรรค์ เช่น ศิลปิน นักเขียน และนักดนตรี มีความเสี่ยงสูงที่จะเผชิญกับภาวะซึมเศร้าถึง 25% มากกว่าคนทั่วไป โดยเฉพาะในสาขาวรรณกรรมที่ต้องใช้การสะท้อนความคิดภายในตัวเองอย่างลึกซึ้ง นอกจากนี้ยังมีความเสี่ยงที่สูงขึ้นในการเกิดปัญหาสุขภาพจิตอื่น ๆ เช่น โรคไบโพลาร์ (Bipolar Disorder) และโรควิตกกังวล

นอกจากนี้ สมองของผู้ที่มีความคิดสร้างสรรค์สูงมักมีการทำงานที่แตกต่างกัน ซึ่งอาจมีความเชื่อมโยงกับความเปราะบางทางจิตใจ

การศึกษาทางประสาทวิทยา (Neuroscience) ชี้ให้เห็นว่าสมองของคนที่มีความคิดสร้างสรรค์มักมีการทำงานในแบบที่แสดงความเชื่อมโยงกับอารมณ์ที่ซับซ้อนและการเปลี่ยนแปลงทางเคมีในสมอง เช่น ระดับสารสื่อประสาท (Neurotransmitters) ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ เช่น เซโรโทนิน (Serotonin) และโดปามีน (Dopamine) มักไม่สมดุลในคนที่มีความคิดสร้างสรรค์และมีภาวะซึมเศร้า

นอกจากนี้ สมองส่วนที่เกี่ยวข้องกับการประมวลผลอารมณ์และการคิดเชิงนามธรรม อย่างเช่น "สมองส่วนหน้าซ้าย" (Left Prefrontal Cortex) และ "ระบบลิมบิก" (Limbic System) มีบทบาทสำคัญในการกำหนดอารมณ์และการตอบสนองต่อความเครียด ซึ่งในศิลปินและนักเขียนที่มักใช้สมองส่วนนี้ในการสร้างสรรค์ผลงาน อาจทำให้พวกเขามีความไวต่ออารมณ์เชิงลบมากกว่าคนทั่วไป

การเข้าใจอารมณ์นักคิด และความเข้าใจโลกของศิลปินที่สอดแทรกตัวเองเข้าไปเข้าใจธรรมชาติ ทำให้เราต้องมาคิดคำนึงถึงการเข้าใจอีกด้านของโลกในแนวพุทธและการปล่อยวาง จึงทำให้หลุดออกจากความจริงที่โหดร้ายกลายเป้นแสงสว่างอีกด้านหนึง

#VirginiaWoolf #ชีวิตและวรรณกรรม #แรงบันดาลใจจากหนังสือ #วรรณกรรมคลาสสิก #ความเศร้าในชีวิต

Need to success: Select what's matters, and Filter out the noise

คนประสบความสำเร็จในการยืนบนหน้าแข้งตัวเองบนยอดเขาแห่งการแข่งขันทางธุรกิจ ได้ประกาศสอนน้อง ๆ ว่า ความอิสระ คือความสุขอย่างแท้จริง และหนทางนั้น คือการเป็นผู้ประกอบการ ผู้กุมบังเหียนและโชคชะตาของตัวเอง

การเป็นผู้ประกอบการเปิดโอกาสให้คุณมีอิสระอย่างมาก เราต่างเห็นกันเพราะได้กำหนดชะตาและเวลาของตัวเอง แต่ความสำเร็จนั้น ยังมีเงาดำและบาดแผลตามรายทางที่เหมือนโซ่ตรวน ที่ไม่มีใครบอกคุณอยู่ เสมือนกับผู้ที่ประสบความสำเร็จแล้วปิดปากเงียบ ๆ เอาไว้ และมีเพียงสายตาที่บ่งบอกเป็นนัยว่า อยากเป็นอิสระและประสบความสำเร็จเหรอ ก้าวเข้ามาสิ เดี๋ยวก็รู้เอง

เป็นผู้ประกอบการมีความท้าทายใหม่ๆ เสมอ ที่คุณอาจไม่เคยเจอมาก่อน หนึ่งในคำถามที่พบได้บ่อยคือ อะไรที่ทำให้เราประสบความสำเร็จ ?

แม้ว่าสูตรสำเร็จ ของการประสบความสำเร็จเป็นสิ่งที่ไม่ตายตัว แต่ หนึ่งในเคล็ดลับคือ การเรียนรู้วิธีกรองเสียงรบกวนและมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่สำคัญจริงๆ และการเข้าใจว่า สิ่งนี้ไม่สำคัญและคือเสียงรบกวน มันสำคัญพอ ๆ กับคุณรู้ว่าสิ่งไหนที่สำคัญ

ในช่วงแรกๆ คุณอาจต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่เมื่อธุรกิจของคุณเติบโตขึ้น การมอบหมายงานและการเรียนรู้ที่จะปล่อยวางกลายเป็นสิ่งสำคัญ ความสามารถในการมองเห็นภาพรวมโดยไม่หลงในรายละเอียดเล็กน้อย คือสิ่งที่แยกผู้ประกอบการที่ดีออกจากผู้ประกอบการที่ยอดเยี่ยม หากคุณอยากเป็นผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จ การพัฒนาทักษะการเลือกให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็นเป็นเรื่องที่คุณต้องฝึกฝน

Learning to Filter Out the Noise: Why Entrepreneurs Must Master Selective Attention

ในฐานะผู้ประกอบการ ความสนใจของคุณมักถูกดึงไปในทิศทางต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการวางกลยุทธ์ วิสัยทัศน์ การเงิน ความสัมพันธ์กับลูกค้า ฯลฯ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะตกอยู่ในโหมดการทำงานและพยายามแก้ปัญหาในทุกๆ ด้าน แต่ความสามารถในการกรองเสียงรบกวนและมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่สำคัญจริงๆ เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับความสำเร็จ

Mastering Selective Attention

ในการประสบความสำเร็จ คุณต้องเรียนรู้ทักษะการเลือกให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็น ซึ่งหมายถึงการตัดสิ่งที่ไม่สำคัญออกไปและเน้นเฉพาะเรื่องที่มีความสำคัญสูง นี่คือตัวช่วยที่อาจทำให้คุณเก่งขึ้นในด้านนี้:

• กำหนดลำดับความสำคัญ: รู้ว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับธุรกิจของคุณ และเน้นที่สิ่งเหล่านั้นก่อนจะไปถึงเรื่องอื่นๆ การทำรายการอาจช่วยให้คุณจำเป้าหมายของตัวเองได้ดีขึ้น

• จำกัดการขัดจังหวะ: ลดการแจ้งเตือนในอุปกรณ์ของคุณและพยายามหลีกเลี่ยงการทำงานหลายอย่างพร้อมกัน ทำทีละอย่างและอย่าเปลี่ยนความสนใจเว้นแต่จะจำเป็นจริงๆ

• เริ่มต้นวันด้วยความมุ่งมั่น: วิธีที่คุณเริ่มต้นวันจะกำหนดทิศทางของวันนั้นๆ เริ่มจากการทำงานที่สำคัญที่ต้องใช้ความสนใจมากก่อนที่จะทำงานที่ไม่สำคัญอื่นๆ

• พักบ้าง: การจดจ่ออย่างหนักไม่สามารถทำได้ตลอดเวลา การพักผ่อนสั้นๆ เป็นสิ่งจำเป็นในการเติมพลังและรักษาพลังงานทางจิตใจ

• เรียนรู้ที่จะปฏิเสธ: ไม่จำเป็นต้องตอบรับทุกปัญหาหรือโอกาสที่เข้ามา ให้เรียนรู้ที่จะปฏิเสธสิ่งที่ไม่สอดคล้องกับลำดับความสำคัญของคุณ จำไว้ว่า คุณสามารถทำงานของพวกเขาได้ แต่พวกเขาไม่สามารถทำงานของคุณได้ การปล่อยให้พวกเขาเผชิญความท้าทายของตนเองก็เป็นสิ่งที่ดี

การฝึกฝนและเสริมสร้างทักษะในการกรองสิ่งที่ไม่สำคัญและมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่สำคัญจะทำให้การจดจ่อกลายเป็นเรื่องปกติธรรมดา ความก้าวหน้าจะเกิดขึ้นเมื่อคุณคงความมุ่งมั่นในสิ่งที่มีความสำคัญจริงๆ

พลังแห่งการปฎิเสธ “The Power of Saying “No”: Choosing What to Prioritize and What to Let Go”

ในฐานะผู้ประกอบการ การเลือกให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็นเป็นเรื่องที่สำคัญ คุณไม่สามารถทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ดังนั้นการเลือกว่าสิ่งใดที่สำคัญจริงๆ จึงเป็นกุญแจสำคัญ

ในช่วงเริ่มต้นของธุรกิจ คุณอาจรู้สึกว่าต้องจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่เมื่อธุรกิจเติบโตขึ้น การจัดลำดับความสำคัญกลายเป็นสิ่งสำคัญมากขึ้น เรียนรู้ที่จะมอบหมายงานและปล่อยวางงานที่สำคัญน้อยกว่า การพูดว่า "ไม่" บ่อยขึ้นจะช่วยให้คุณสามารถมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่ขับเคลื่อนธุรกิจของคุณได้จริงๆ

ลองใช้เครื่องมืออย่าง Eisenhower Matrix เพื่อช่วยในการตัดสินใจในแต่ละวันและมอบหมายงาน มันเป็นแนวทางที่ใช้งานได้จริงที่จะช่วยให้คุณระบุได้ว่างานใดควรให้ผู้อื่นทำ และงานใดควรละทิ้ง

การลดภาระและการขจัดสิ่งรบกวนทางจิตใจอาจเป็นเรื่องยาก แต่ก็เป็นการเพิ่มพลังให้ตัวเอง เริ่มจากการระบุว่าสิ่งใดที่มีเพียงคุณเท่านั้นที่ทำได้—ความสามารถและจุดแข็งที่เป็นเอกลักษณ์ของคุณ มุ่งเน้นไปที่งานที่สนับสนุนลำดับความสำคัญหลัก และมอบหมายหรือละทิ้งงานที่เหลือ

ด้วยการฝึกฝน การเลือกให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็นจะกลายเป็นนิสัย คุณจะเก่งขึ้นในการประเมินสิ่งที่สำคัญอย่างรวดเร็ว และปลดปล่อยตัวเองจากสิ่งที่ทำให้เสียเวลาและงานที่ไม่สำคัญ เวลาของคุณและพลังงานของคุณจะถูกมุ่งเน้นไปที่ลำดับความสำคัญหลักที่ขับเคลื่อนวิสัยทัศน์และธุรกิจของคุณไปสู่ระดับถัดไป

การพูดว่า "ไม่" เป็นนิสัยที่ในระยะยาวจะให้ผลดีแน่นอน โดยเฉพาะสำหรับผู้ประกอบการ ฝึกฝนให้ชิน แล้วคุณจะพบกับอิสระและความชัดเจนใหม่ๆ ที่จะช่วยให้คุณไล่ตามโอกาสที่ทำให้คุณตื่นเต้นจริงๆ ธุรกิจของคุณจะขอบคุณคุณสำหรับสิ่งนี้

จงจ้องมองที่ขอบฟ้า และมองลงมายังภาพรวม

“Keeping Your Eyes on the Horizon: Maintaining a High-Level View as You Grow Your Business”

เมื่อธุรกิจของคุณเติบโตขึ้น มันง่ายที่จะหลงอยู่ในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของการดำเนินงานประจำวัน อย่างไรก็ตาม การรักษามุมมองภาพรวมระดับสูงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้ประกอบการทุกคน การให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็นช่วยให้คุณสามารถมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่สำคัญจริงๆ และทำให้ธุรกิจของคุณเคลื่อนที่ไปในทิศทางที่ถูกต้อง

จงมอบหมายงานทุกครั้งหากเป็นไปได้

“Delegate Whenever Possible”

คุณไม่สามารถทำทุกอย่างด้วยตัวเองได้อีกต่อไป เรียนรู้ที่จะมอบหมายความรับผิดชอบให้กับพนักงานหรือผู้รับเหมาที่คุณไว้วางใจ สิ่งนี้จะช่วยให้คุณมีเวลาในการมุ่งเน้นไปที่พื้นที่ที่มีผลกระทบสูง เช่น กลยุทธ์ การสร้างพันธมิตร และโอกาสใหม่ๆ นอกจากนี้ยังช่วยให้ผู้อื่นได้เติบโตและยกระดับตนเองขึ้นไปอีกขั้น

ทบทวนติดตามงาน ตามตัววัดที่สำคัญ

Review Key Metrics Regularly

ในขณะที่คนอื่นๆ ดูแลการดำเนินงานประจำวัน คุณจำเป็นต้องติดตามตัวชี้วัดผลการดำเนินงานที่สำคัญ (KPIs) ที่ขับเคลื่อนธุรกิจของคุณ ตรวจสอบรายงานเกี่ยวกับตัวชี้วัดเหล่านี้เป็นรายเดือนหรือรายไตรมาส มองหาความเคลื่อนไหวเพื่อระบุว่าสิ่งใดที่ได้ผล สิ่งใดที่ต้องปรับปรุง และที่ใดที่คุณควรมุ่งเน้นความพยายามของคุณ

กำหนดเวลากับการคิดระดับสูง

Block Time for High-Level Thinking

แม้ว่าการเป็นผู้นำจะหมายถึงการแก้ปัญหาและจัดการกับปัญหาต่างๆ มากมาย แต่คุณก็ยังต้องหาเวลาสำหรับการคิดเชิงกลยุทธ์ด้วย ลองกันเวลาสองสามชั่วโมงต่อสัปดาห์สำหรับการวางแผน การพัฒนาตนเอง และการคิดสร้างสรรค์ เวลาสงบเงียบห่างจากสิ่งที่ทำให้เสียสมาธิในแต่ละวันสามารถให้ข้อมูลเชิงลึกที่มีคุณค่าและช่วยให้บริษัทของคุณก้าวไปข้างหน้าได้

ส่วนตัวแล้ว ฉันแนะนำให้อ่านหนังสือที่เกี่ยวข้องเพื่อรับแนวคิดและข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับวิธีที่ผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จคนอื่นๆ สร้างธุรกิจของพวกเขา

การรักษามุมมองระดับสูงเป็นงานที่ต้องสร้างสมดุลตลอดเวลา แต่มันจะช่วยให้คุณนำพาบริษัทไปสู่ความสำเร็จใหม่ๆ ด้วยการมุ่งเน้นไปที่รายละเอียดที่สำคัญ พร้อมกับไม่ลืมที่จะก้าวถอยหลังและมองดูภาพรวมที่กว้างขึ้น คุณจะพร้อมที่จะนำธุรกิจของคุณไปสู่ความสำเร็จ

สิ่งสำคัญที่ควรจำไว้ในฐานะผู้ประกอบการก็คือ เลือกสิ่งที่สำคัญจริงๆ เรียนรู้ที่จะกรองเสียงรบกวนและสิ่งที่ทำให้ไขว้เขว งานที่ไม่สำคัญ และมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่จะสร้างความแตกต่างที่เห็นได้ชัดสำหรับธุรกิจของคุณ การพัฒนาทักษะการเลือกให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็นเป็นทักษะที่ต้องฝึกฝน เริ่มจากการระบุลำดับความสำคัญหลักของคุณและตัวชี้วัดที่มีอิทธิพลต่อการเติบโต จากนั้นสร้างวินัยในการตรวจสอบและมุ่งเน้นพลังงานและความพยายามของคุณไปที่สิ่งเหล่านั้นในทุกๆ วัน และอาจจะละเลยสิ่งอื่นๆ ไปบ้าง ด้วยเวลาและความสม่ำเสมอ การเลือกให้ความสนใจเฉพาะสิ่งที่จำเป็นจะกลายเป็นนิสัย และคุณจะพบว่าตัวเองก้าวไปข้างหน้าอย่างก้าวกระโดด สร้างธุรกิจที่คุณใฝ่ฝันมาตลอด

โดดเด่นด้วยสิ่งใหม่ และการค้นพบความลับ : Embracing Unique Paths and Innovations by Peter Thiel, Idea Chicago

การสอนผู้ประกอบการหรือการเขียนเกี่ยวกับผู้ประกอบการมีความท้าทายอย่างมากเพราะไม่มีสูตรสำเร็จที่ชัดเจน จากตัวอย่างของผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จแต่ละคน จะเห็นได้ว่าเส้นทางของพวกเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทุกช่วงเวลาทางธุรกิจและเทคโนโลยีเป็นช่วงเวลาที่ไม่เหมือนใคร คนถัดไปที่ประสบความสำเร็จแบบ Mark Zuckerberg จะไม่สร้างเว็บไซต์เครือข่ายสังคม คนถัดไปที่ประสบความสำเร็จแบบ Larry Page จะไม่สร้างเครื่องมือค้นหา และคนถัดไปที่ประสบความสำเร็จแบบ Bill Gates จะไม่สร้างบริษัทระบบปฏิบัติการ การลอกเลียนแบบบุคคลเหล่านี้หมายความว่าไม่ได้เรียนรู้จากพวกเขาจริง ๆ การทำธุรกิจไม่มีวิทยาศาสตร์แน่นอนเพราะวิทยาศาสตร์ต้องอาศัยการทำซ้ำและการทดลองที่สามารถตรวจสอบได้ ในขณะที่บริษัทที่ยอดเยี่ยมทุกแห่งมีลักษณะเฉพาะตัว

แก่นแท้ของการเป็นผู้ประกอบการคือการเปลี่ยนจากศูนย์ไปเป็นหนึ่ง หนังสือของผม "Zero to One" เน้นแนวทางที่ไม่เน้นสูตรสำเร็จ โดยให้ความสำคัญกับความเป็นเอกลักษณ์ ผมใช้คำถามที่ตรงกันข้ามเพื่อเน้นจุดนี้ เช่น "ธุรกิจที่ยอดเยี่ยมที่ไม่มีใครสร้างคืออะไร?" และ "บอกสิ่งที่เป็นความจริงที่ไม่มีใครเห็นด้วยกับคุณ" คำถามเหล่านี้ยากที่จะตอบเพราะการค้นหาความจริงใหม่มักต้องการความกล้าหาญในการต่อต้านความเชื่อที่เป็นที่ยอมรับ

นี่คือความจริงที่ตรงกันข้ามสองประการที่ผมเชื่อว่ามีความสำคัญแต่ไม่เป็นที่เข้าใจกันอย่างกว้างขวาง:

Aim for Monopoly, Not Competition จงเป็นหนึ่ง และไร้คู่แข่ง

ในฐานะผู้ประกอบการ เป้าหมายของคุณควรเป็นการสร้างสิทธิผูกขาด—บริษัทที่ยอดเยี่ยมและมีลักษณะเฉพาะจนไม่มีการแข่งขัน ซึ่งตรงกันข้ามกับความเชื่อที่เป็นที่ยอมรับทั่วไป ผมเชื่อว่าทุนนิยมและการแข่งขันไม่ใช่คำพ้อง แต่เป็นคำตรงข้าม ผู้ที่ทำธุรกิจสะสมทุน ทุนในโลกที่มีการแข่งขันสมบูรณ์จะถูกกัดกร่อนจนหมด หากคุณต้องการแข่งขันอย่างดุเดือด เปิดร้านอาหารในตลาดที่มีการแข่งขันสูง แต่บริษัทที่ยอดเยี่ยม เช่น Google ซึ่งแยกตัวออกจากคู่แข่งอย่าง Yahoo และ Microsoft ในช่วงแรก ได้สร้างกำไรมหาศาลจากการหลีกเลี่ยงการแข่งขัน

การผูกขาดมักถูกเข้าใจผิด เพราะผู้ที่มีสิทธิผูกขาดมักไม่พูดถึงความเป็นเจ้าของที่ชัดเจนของตน ในทางตรงกันข้าม ผู้ที่ไม่มีสิทธิผูกขาดมักย้ำความเป็นเอกลักษณ์ของธุรกิจตนเองเกินจริงเพื่อดึงดูดการลงทุน ตัวอย่างเช่น Google ไม่เคยกล่าวว่าตนเองครอบครองส่วนแบ่งการตลาดในการค้นหาที่ชัดเจน แต่จะนำเสนอตนเองเป็นบริษัทเทคโนโลยีที่แข่งขันในตลาดหลากหลาย ในทางกลับกัน คนที่เปิดร้านอาหารที่มีลักษณะเฉพาะจะเน้นย้ำความแตกต่างของร้านเพื่อมอบเงินสนับสนุน

มันฟังดูแปลกใช่ไหม แต่ความเป็นจริงเป็นแบบนั้น ไม่มีใครตีร้องฆ้องเป่า ให้คนมาร่วมสังคกรรมและแชร์สิ่งที่คุณค้นพบหรอกน่า กว่าจะเข้ามา ขนาดก็ใหญ่มหึมาเสียจนยากที่จะตามทัน

Discovering Secrets จงมุ่งมั่นในการค้นพบความลับ

หลายคนเชื่อว่าความจริงที่มีคุณค่าทั้งหมดได้ถูกค้นพบแล้ว นั่นเป็นความเชื่อของคนเขลาและมีมุมมองที่แคบ ในโลกนี้ยังมีความลับอีกมากมายที่ยังไม่ถูกค้นพบ

ความเชื่อที่แพร่หลายคือความจริงที่ยอมรับได้ทั่วไป

ความมหัศจรรย์คือความจริงที่เกินกว่าจะเข้าใจ

ความลับคือความจริงที่ยากจะค้นพบแต่สามารถทำได้ด้วยความพยายาม

การสำรวจพื้นที่ใหม่ ๆ เช่น เทคโนโลยีชีวภาพหรือเทคโนโลยีอวกาศสามารถเปิดเผยความลับเหล่านี้ได้

ในอดีต การค้นพบที่สำคัญได้เกิดขึ้นในสาขาเช่นภูมิศาสตร์และเคมีพื้นฐานซึ่งปัจจุบันได้รับการสำรวจเต็มที่แล้ว แต่ในโลกของไอที ยังมีโอกาสนับไม่ถ้วน แนวคิดเบื้องหลัง PayPal ที่รวมอีเมลกับเงิน เป็นไอเดียที่เรียบง่ายแต่ยังไม่ถูกค้นพบก่อนหน้านี้ เช่นเดียวกัน ยังมีความลับมากมายรอการค้นพบในสาขาเทคโนโลยีหลากหลาย

Globalization vs. Technological Innovation ยุคโลกาภิวัตน์และนวัตกรรมเทคโนโลยี

เพื่อให้ประสบความสำเร็จในศตวรรษที่ 21 เราต้องการทั้งโลกาภิวัตน์และนวัตกรรมเทคโนโลยี สองแนวทางการพัฒนาเหล่านี้มักสับสนว่าเหมือนกันแต่จริง ๆ แล้วแตกต่างกันอย่างมาก โลกาภิวัตน์เกี่ยวข้องกับการคัดลอกและขยายเทคโนโลยีที่มีอยู่แล้วนำไปสู่การเติบโตในแนวนอน ประเทศจีนเป็นตัวอย่างที่ดีของโลกาภิวัตน์ในปัจจุบัน โดยการรับและปรับเทคโนโลยีตะวันตก (ซึ่งเดี๋ยวนี้ แม้แต่จีนก็เปลี่ยนไปแล้ว)

ในทางกลับกัน นวัตกรรมเทคโนโลยีเกี่ยวข้องกับการสร้างสิ่งใหม่ ๆ ซึ่งนำไปสู่การเติบโตในแนวตั้ง ยุคประวัติศาสตร์ของการพัฒนาเทคโนโลยีที่สำคัญ เช่น ศตวรรษที่ 19 มีการพัฒนาเทคโนโลยีและโลกาภิวัตน์อย่างมาก อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 20 โลกาภิวัตน์ได้แซงหน้านวัตกรรมเทคโนโลยี โดยเฉพาะนอกเหนือจากคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต

เราควรพยายามขยายการพัฒนาไปไกลกว่านอกเหนือจากโลกดิจิทัล เพื่อรวมถึงการพัฒนาเทคโนโลยีทางกายภาพ ความแตกต่างระหว่างโลกที่พัฒนาแล้วและโลกที่กำลังพัฒนาในปัจจุบันแสดงให้เห็นถึงมุมมองที่โปรโลกาภิวัตน์แต่ต่อต้านเทคโนโลยี ในทางตรงกันข้ามกับการที่เราเรียกว่ากำลังอยู่ในโลกที่พัฒนาแล้วซึ่งหมายความว่าไม่มีสิ่งใหม่ที่จะเกิดขึ้น เราต้องปฏิเสธแนวคิดนี้และหาวิธีพัฒนาต่อไปในโลกที่พัฒนาแล้ว

การเป็นผู้ประกอบการต้องการการยอมรับในความเป็นเอกลักษณ์และการค้นหาความจริงและนวัตกรรมใหม่ ๆ อย่างต่อเนื่อง โดยการมุ่งหวังให้ได้สิทธิผูกขาด ค้นพบความลับ และสมดุลระหว่างโลกาภิวัตน์กับการพัฒนาเทคโนโลยี เราสามารถสร้างธุรกิจที่เปลี่ยนแปลงได้อย่างแท้จริง ลองท้าทายความเชื่อที่แพร่หลายและพยายามพัฒนาโลกที่พัฒนาแล้วเสมอ